เหตุเกิดบนรถเมล์ (สาย 122 )

ในวันที่ 11 เดือนกันยายน ปี 2007 วันที่อากาศร้อนอบอ่าว เป็นอากาศก่อนฝนจะตก ณ.เวลาประมาณ 19.30 น รถไฟใต้ดินจากหัวลำโพงไปบางซื่อได้มาจอดที่สถานีลาดพร้าว เราขึ้นมาจากรถไฟใต้ดินเพื่อต่อรถเมล์กลับบ้าน โดยปกติเราจะต้องเดินข้ามข้ามแยกรัชดาไปก่อน เพื่อไปขึ้นรถเมล์ที่สามารถมาจากทางรัชดาหรือว่าทางหน้าศาลได้ด้วย ที่ทำเช่นนี้เพราะมีความเชื่อว่ารถที่มาจากอีกสองทางจะมีความหนาแน่นของเพื่อนผู้เดินทางไปบนรถเมล์ร่วมกันกับเราน้อยกว่าที่มาจากทางลาดพร้าวทางเดียว ถึงแม้มันจะเป็นจริงบ้างไม่เป็นจริงบ้างก็ตาม

ในวันนั้น หลังจากที่ขึ้นมาจากสถานีรถไฟใต้ดินข้าพเจ้าสังเกตเห็นรถเมล์คันสีแดง สาย 122 จอดตระหง่านอยู่ โดยที่ผู้โดยสารที่อยู่ในรถนั้นยังไม่แน่นขนัดไปด้วยผู้คน เราจึงตัดสินใจที่จะขึ้นรถขันนั้นเลยโดยไม่เดินข้ามแยกไป เมื่อขึ้นไปบนรถ เราสังเกตเห็นคนที่ยืนอยู่บนรถนั้นยืนกันเพียงฝั่งเดียวคือฝั่งที่นั่งคู่ ส่วนอีกด้านที่เป็นฝั่งเดียวกับผู้นั่งเดี่ยวกลับไม่มีใครมายืนเลยสักคนเดียว โดยที่ทางฝั่งผู้นั่งเดี่ยวนั้นจะมีนักกีฬานิโกรนั่งอยู่ เราไม่ได้คิดอะไร จึงเลือกไปยืนทางฝั่งเดียวกับที่นิโกรนั่งกันอยู่

ช่วงเวลาที่รอไฟเขียวอยู่นั้นก็มีคนขึ้นมาเรื่อยแล้วก็มายืนทางฝั่งเดียวกันกับเรามากขึ้น ทำให้เรารู้สึกอึดอัดไป เมื่อสัญญาณไฟเขียวปรากฏขึ้นรถก็เคลื่อนตัวอย่างช้าๆ ไปข้างหน้า เมื่อพ้นแยกไปได้สักระยะโชเฟอร์รถเมล์ปหักออกมาทางเลนขวาเพื่อที่จะเคลื่อนตัวให้ได้เร็วขึ้น เมื่อรถเร็วขึ้นลมก็แรงขึ้นด้วย ลมกระแทกหน้าแรงมากกกกก ลมที่โกรกเข้ามามันน่าจะเป็นสัญญาณที่ดีในรถที่มีคนแออัดอยู่เพราะจะทำให้คลายความรู้สึกแออัดไปได้บ้าง แต่ว่าสัมผัสที่ลมพัดมานั้นกลับเป็นการเพิ่มความอึดอัดใจให้กับเรา กลิ่นเต่า

โว้ววววววววววว ความอึดอัดกลับกลายเป็นความโคดอึดอัดเพราะหายใจไม่ค่อยสะดวก ต้องมากลั้นลมหายใจไม่ให้ดมกลิ่นเต่าของนิโกรอีก ยังโชคดีที่เมื่อถึงป้ายรถเมล์มีคนลงทำให้เราย้ายฝั่งยืนได้(คิดถึงกริยาคนรีบย้ายตามไปด้วย)ค่อยยังชั่ว แต่ก็ยังมีผู้โดยสารบางคนยืนตั้งแต่เราขึ้นรถจนเราลงจากรถแล้วเขาก็ยังยืนอยู่ฝั่งเดียวกับนิโกรอยู่อีก เราได้แต่หวังว่าเขาคงจะไม่เป็นอะไรเมื่อถึงที่หมาย 5555